حس سبز

حس رویا گونه ی من از زندگی

حس سبز

حس رویا گونه ی من از زندگی

روزگار ما!...

 ما در روزگاری هستیم هلیا، که بسیاری چیزها را می‌توان دید و  

باور نکرد و بسیاری چیزها را ندیده باور کرد. 

 

                                                              نادر ابراهیمی 

                                              بار دیگر شهری که دوست می داشتم 

 

 *برای دونستن بیشتر از نادر ابراهیمی,اینجا کلیک کنین.

ادامه مطلب ...

40 نامه!...

 40 نامه ی زیبا و پند آموز و در عین حال عاشقانه ی نادر ابراهیمی  

به همسرش: 

 

                                          40 نامه 

 

 *برای دونستن بیشتر از نادر ابراهیمی,اینجا کلیک کنین.

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی چهلم)!...

 بانوی من! 

یک روز عاقبت قلبت را خواهم شکست ـ یک روز عاقبت. 

نه با سفری یک روزه 

نه با سفری بلند 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و نهم)...

 عزیز من! 

 امروز، باز، به دام گذشته ها افتادم، و دیدم که هیچ چیز، به راستی که هیچ  

چیز از نخستین یازده فروردین ما کاسته نشده، بلکه همه چیز ژرف تر و زیباتر  

شده است. زمان، تو را برای من بی رنگ و کهنه نکرده سهل است به جست  

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و هشتم)...

 بانو! 

 خوشبختی را در چنان هاله ای از رمز و راز فرو نبریم که خود ، درمانده از  

شناختنش شویم. خوشبختی را تابع لوازم و شرایط بسیار دشوار و اصول  

و قوانین پیچیده ی ادراک ناپذیر ندانیم تا چیزی ممکن الوصول به ناممکن  

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و هفتم)...

 ای عزیز! 

 انسان، آهسته آهسته عقب نشینی می کند 

 هیچ کس یکباره معتاد نمی شود 

 یکباره سقوط نمی کند 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و ششم)...

 یادبان روزهای خوب! 

 آیا آن گلدان کوچک سفال لعاب خورده ی آبی که از لالجین خریدیم ـ و  

چه سفری بود واقعاً ـ و آن گل بسیار نادر پُرخاری که من از آن سوی  

قله ی توچال برایت آورده بودم و شباهت هایی به خود من داشت ـ با آن  

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و پنجم)...

 بانوی من! 

 در طول سالیان دراز زندگی مشترک، من به این باور ابتدایی دست  

یافته ام که این نفسِ اختلاف نظرها نیست که مشکل اساسی زنان  

و شوهران را می سازد ؛ بل « شکل » مطرح کردن این اختلاف  

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و چهارم)...

 همسفر

 در این راه طولانی ـ که ما بی خبریم و چون باد می گذرد ـ بگذار خرده  

اختلاف هایمان با هم،باقی بماند.خواهش می کنم! 

 مخواه که یکی شویم؛مطلقاً یکی. 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و سوم)...

 عزیز من! 

 بیا کمی پیاده راه برویم! 

 دیگر من و تو،حتی اگر دست در دست هم،و سخت عاشقانه،تمام 

شهر راهم بپیماییم کسی از ما قباله نخواهد خواست و کسی پا به 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و دوم)...

 بانوی من!

 واقعه ی دیروز،بر خلاف پیش بینی هردومان،ابداً مرا دلگیر نکرد.به یادم 

هست آن روز را که دیدم سکه هایت را می فروشی تا چرخ های زندگی 

را،باز هم،تا سر چهارراه بعدی بچرخانی؛آن روز گفتم:« باشد!در این نیز 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی و یکم)...

 عزیز من! 

 از این که این روزها،گهگاه،و چه بسا غالباً به خشم می آیی،ابداً دلگیر 

و آزرده نیستم. 

 من خوب می دانم که تو سخت ترین روزها و سال های تمامی زندگی ات 

را می گذرانی؛حال آن که هیچ یک از روزها و سال های گذشته نیز چندان 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی سی ام)...

 عیب گرفتن آسان است با نو،عیب گرفتن آسان است. 

 حتی آن کس که خود،تمام عیب است و نقص و انحراف،او نیز می تواند 

بسیاری از عیوب دیگران را بنماید و برشمارد و چندان هم خلاف نگفته 

باشد. 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی بیست و نهم)...

 عزیز من! 

 از این که می بینی با این همه مسأله برای سخت و جان گزا اندیشیدن، 

هنوز و باز،همچون کودکان سیر،غشغشه می زنم؛بالا می پرم،ماشین 

های کوکی را کف اتاق می سُرانم،با بادکنک بادالویی که در گوشه ای 

افتاده بازی می کنم و به دنبال حرکت های ساده لوحانه و ولگردانه اش، 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی بیست و هشتم)...

 بانوی بسیار بزرگوار من! 

 عجب سال هایی را می گذرانیم،عجب روزها و عجب ثانیه هایی را... 

و تو در چنین سال ها و ثانیه ها،چه غریب سرشار از استقامتی و صبور 

و سرسخت؛تو که بارها گفته ام چون ساقه ی گل مینا ظریف و  

شکستنی هستی... 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی بیست و هفتم)...

 بانو! 

 همسفر همیشه بیدار دلسوزی چون تو داشتن،موهبتی ست که هر 

راه طولانی سوزان را به حدی حسرت انگیز،کوتاه می کند ـ و کوبیده و 

آبادی نشان. 

 اما عزیزمن!لااقل به خاطر سلامت این هم اندیش همقدمی که من در 

تمامی سفرهایم،تا لحظه های آخر،به او محتاجم،و به راستی عصای 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی بیست و ششم)...

 عزیز من! 

 چندی پیش برایت نوشتم که چه خوب است جای کوچکی برای «انتخاب 

گریستن» باز کنیم!جایی همیشگی،از امروز تا آخرین روز. 

 و شنیدم که می گفتی ـ با لبخند ـ که «در چنین روزگاری اگر کاری باشد 

که آن را خیلی خوب و ماهرانه بدانیم،همان خوب گریستن است و بس». 

 بله،قبول.اما مقصود من،البته،نه گریستن زیر فشارهای جاری،بل «اراده 

به گریستن» بود؛و میان این دو تفاوتی ست. 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی بیست و پنجم)...

 عزیز من! 

 امروز که روز تولد توست،و صبح بسیار زود برخاستم تا باز بکوشم که در 

نهایت تازگی و طراوت،نامه ی کوچکی را همراه شاخه گلی بر سر راه 

تو بگذارم تا بدانی که عشق،کوه نیست تا زمان بتواند ذره ذره بسایدش 

و بفرساید،ناگهان احساس کردم که دیگر واژه های کافی نامکرر برای 

بیان احتیاج و محبتم به تو در اختیار ندارم... 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی بیست و چهارم)...

 عزیز من،همیشه عزیز من! 

 این زمان گرفتاری هایمان خیلی زیاد است،و روز به روز هم ـ ظاهراً ـ  

زیادتر می شود.با این همه،اگر مخالفتی نداشته باشی،خوب است که 

جای کوچکی هم برای گریستن باز کنیم؛این طور در گرفتاری هایمان  

غرق نشویم،و از یاد نبریم که قلب انسان،بدون گریستن،می پوسد؛و 

انسان،بدون گریه،سنگ می شود. 

ادامه مطلب ...

ای عزیز(نامه ی بیست و سوم)...

 عزیز من! 

 زندگی،بدون روزهای بد نمی شود؛بدون روزهای اشک و درد و خشم 

و غم.اما،روزهای بد،همچون برگهای پائیزی،باور کن که شتابان فرو می  

ریزند،و در زیر پاهای تو،اگر بخواهی،استخوان می شکنند،و درخت، 

استوار و مقاوم بر جای می ماند. 

 عزیز من! 

ادامه مطلب ...