ای عزیز(نامه ی سی و هفتم)...

 ای عزیز! 

 انسان، آهسته آهسته عقب نشینی می کند 

 هیچ کس یکباره معتاد نمی شود 

 یکباره سقوط نمی کند 

 یکباره وا نمی دهد 

 یکباره خسته نمی شود، رنگ عوض نمی کند، تبدیل نمی شود و از دست  

نمی رود. 

 زندگی بسیار آهسته از شکل می افتد 

 و تکرار و خستگی، بسیار موذیانه و پاورچین رخنه می کند. 

 باید بسیار هوشیار باشیم و نخستین تلنگرها را ، به هنگام و حتی قبل از  

آنکه ضربه فرود آید، احساس کنیم. 

 هرگز نباید آن روزی برسد که ما صبحی را با سلامی محبانه آغاز نکنیم. 

 خستگی نباید بهانه ای شود برای آنکه کاری را که درست می دانیم، رها  

کنیم و انجامش را مختصری به تعویق اندازیم. 

 قدم اول را، اگر به سوی حذف چیزهای خوب برداریم، شک مکن که قدم های  

بعدی را شتابان بر خواهیم داشت. 

 ما باید تا آخرین روز زندگی مان ـ که اینگونه به دشواری بر پا نگهش داشته  

ایم ـ تازه بمانیم. 

 به خدا قسم که این حق ماست. 

                                                                                 نادر ابراهیمی 

 *برای دونستن بیشتر از نادر ابراهیمی,اینجا کلیک کنین.

 *برای خوندن نامه های قبلی,کافیه عنوان "ای عزیز..." رو در وب جستجو

کنید. 

 *اول راهنمایی بودم که اولین رمان زندگیم رو خوندم!رمانی خارجی.بعد از

هشتمین رمان خارجی بود که اول بار رمانی ایرانی به دلم نشست!

از مرحوم نادری(متاسفانه هر چی فک کردم اسمش یادم نیومد که این جا

بنویسم!)

 *و این شد سرآغاز آشنایی من با رمان های ایرانی!

 *این چهل نامه ی مرحوم ابراهیمی به همسرش,هر نامه ش,خودش کتابی

جداگونه ست و قابل تدریس در دانشگاه! 

 *امروز تو خبرها شنیدم فهیمه رحیمی,رمان نویس با سابقه ی ایرانی,از میان  

ما رفت.تسلیت می گم,مخصوصا به دوستدارانش.