همه چیزهای انسانی!...

 دلم می خواست آن قدر حرف بزند تا یک جایی بخورد توی ملاجم،  

تکانی به خودم بدهم؛ یا چنان بخواباند بیخ گوشم که برق از چشم  

هام بپرد، از خواب بپرم، از این کابوس کنده شوم، به خودم بیایم و  

برگردم به همان وضعیت قبلی که هر وقت دلم خواست گریه کنم،  

بخندم، قدم بزنم، بنویسم، و بگذارم آن کس که دوستم دارد با تنم  

عشق بورزد. آیا همه چیزهای انسانی از یادم رفته بود؟ مثل آدمی  

که تنها امیدش از جلو چشمش دور شود، اما به خودش زحمت  

نمی دهد که اقلا دستش را دراز کند، در حبابی پوچ واداده بودم. 

                                                                        عباس معروفی 

                                                                         تماما مخصوص 

 *برای دونستن بیشتر از معروفی,اینجا کلیک کنین. 

 *خیلی معنا داره این متن نوشته.خیلی!

 *"سمفونی مردگان" ش رو خیلی دوس دارم. 

 *همین طور "فریدون سه پسر داشت" رو.