روی زمین بر دشت های خالی
زیر ستاره های غبار آلود
مرد غریب غمگینی
در کوره راه های فراموشی می گردد
گویا صلای مبهمی او را ز آنسوی سدرهای وحشی
می خواند.
منوچهر آتشی
*برای دونستن بیشتر از منوچهر آتشی,اینجا کلیک کنین.
*شعر نی لبک ایشون رو خیلی دوست دارم.
*با شعر نی لبک,به ایشون علاقه مند شدم.
*و عجیب شباهت هست بین شعر نی لبک ایشون و شعری با همین
موضوع از دکتر شریعتی!
*تلخی اشعار ایشون,درسته که تلخه,ولی باور پذیره و به دل می شینه.
*یاد سپهبد صیاد شیرازی گرامی.
*در مورد مطلب "بی منت!..." حتما نظر بذارین.مرسی.
سایه ای بودو پناهی بود و نیست
شانه ام را تکیه گاهی بود و نیست
سخت دلتنگم کسی چون من مباد
سوگ حتی قسمت دشمن مباد