عشق!...

 گاه آدم، خود آدم،عشق است.بودنش عشق است.رفتن و نگاه کردنش  

عشق است.دست و قلبش عشق است.در تو عشق می جوشد،بی آنکه  

ردش را بشناسی.بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده.شاید  

نخواهی هم.شاید هم بخواهی و ندانی.نتوانی که بدانی. 

 عشق،گاهی همان یاد کمرنگ سلوچ است و دست های به گِل آلوده ی 

تو که دیواری را سفید می کنند. 

                                                                            محمود دولت آبادی 

                                                                             جای خالی سلوچ 

 *برای دونستن بیشتر از دولت آبادی,اینجا کلیک کنین. 

 *یکی از ستون های ادبیات معاصر ایران.بی شک! 

 *کلیدر رو خوندین؟حتما بخونین! 

 *می دونستین تو فیلم "گاو" اثر به یاد ماندنی داریوش مهرجویی یه نقش  

کوتاه داشت؟ 

 *

در مورد مطلب "لایق عشق!..." حتما نظر بذارین.مرسی.