ای عزیز(نامه ی هشتم)!...

 عزیز من! 

 بی پروا به تو می گویم که دوست داشتنی خالصانه،همیشگی،و  

رو به تزاید،دوست داشتنی ست بسیار دشوار - تا مرزهای ناممکن  

- اما من نسبت به تو،از پس این مهم دشوار،به آسانی بر آمده ام؛ 

چرا که خوبی تو،خوبی خالصانه،همیشگی و رو به تزایدی ست که  

امر دشوار را بر من آسان کرده است و جمیع مرزهای ناممکن را  

فرو ریخته. 

 امروز که روز تولد توست،و حق است خانه را به مبارکی چنین  

روزی گل باران کنم،اگر تنها یک غنچه ی فروبسته ی گل سرخ به  

همراه این نامه کرده ام دلیلش این است که گمان می کنم،عصر، 

بچه ها،و شاید برخی از دوستان و خویشان،با گلهایشان از راه  

برسند.و این،البته،شرط ادب و مهمان نوازی نیست که ما،همه  

ی گلدانها را اشغال کرده باشیم. 

 گلدان،خانه ی محبت دوستان ماست. 

                                                                                     نادر ابراهیمی 

 *برای دونستن بیشتر از نادر ابراهیمی,اینجا کلیک کنین.

 *اول راهنمایی بودم که اولین رمان زندگیم رو خوندم!رمانی خارجی.بعد از

هشتمین رمان خارجی بود که اول بار رمانی ایرانی به دلم نشست!

از مرحوم نادری(متاسفانه هر چی فک کردم اسمش یادم نیومد که این جا

بنویسم!)

 *و این شد سرآغاز آشنایی من با رمان های ایرانی!

 *این چهل نامه ی مرحوم ابراهیمی به همسرش,هر نامه ش,خودش کتابی

جداگونه ست و قابل تدریس در دانشگاه! 

 *در مورد مطلب "4 روز,4 عروسک!..." حتما نظر بذارید.