ای عزیز(نامه ی پنجم)...

 عزیز من! 

 « شب عمیق است؛اما روز از آن هم عمیق تر است.غم عمیق  

است;اما شادی از آن هم عمیق تر است». 

 دیگر به یاد نمی آورم که این سخن را در جوانی در جایی خوانده ام، 

یا در جوانی، خود،آن را در جایی نوشته ام. 

 اما به هر حال،این سخنی ست که آن را بسیار دوست می دارم. 

 دیروز نزدیک غروب،باز دیدمت که غمزده بودی و در خود.من هرگز، 

ضرورت اندوه را انکار نمی کنم؛چرا که می دانم هیچ چیز مثل اندوه، 

روح را تصفیه نمی کند و الماس عاطفه را صیقل نمی دهد؛اما  

میدان دادن به آن را نیز هرگز نمی پذیرم؛چرا که غم حریص است  

و بیشتر خواه و مرز ناپذیر،طاغی و سرکش و بد لگام.  

 هر قدر که به غم میدان بدهی،میدان می طلبد،و باز هم بیشتر، 

و بیشتر... 

 هر قدر در برابرش کوتاه بیایی،قد می کشد،سلطه می طلبد،و  

له می کند... 

 غم،هرگز عقب نمی نشیند مگر آن که به عقب برانی اش،نمی  

گریزد,مگر آن که بگریزانی اش،آرام نمی گیرد,مگر آن که بی رحمانه  

سر کوبش کنی... 

 غم،هر گز از تهاجم خسته نمی شود. 

 و هر گز به صلح دوستانه رضا نمی دهد. 

 و چون پیش آمد و تمامی روح را گرفت،انسان بیهوده می شود،و  

بی اعتبار،و نا انسان،و ذلیل غم،و مصلوب بی سبب. 

 من،مثل تو،می دانم که در جهانی این گونه درد مند،بی دردیِ آن  

کس که می تواند گلیم خود را از دریای اندوه بیرون بکشد و  

سبکبارانه و شادمانه برساحل بنشیند،یک بی دردیِ دد منشانه  

است،و بی غیرتی ست،و بی آبرویی،و اسباب سر افکندگی انسان. 

 آن گونه شاد بودن،هرگز به معنای خوشبخت بودن نیست،بل فقط  

به معنای نداشتن تفکر است و احساس و ادراک؛و با این همه،گفتم  

که،برای دگرگون کردن جهانی چنین افسرده و غم زده،و شفا دادن  

جهانی چنین درد مند،طبیب،حق ندارد بر سر بالین بیمار خویش  

بگرید،و دقایق معدود نشاط را از سال های طولانی حیات بگیرد. 

 چشم کودکان و بیماران،به نگاه مادران و طبیبان است. 

 اگر در اعماق آن،حتی لبخندی محو ببینند،نیروی بالندگی شان  

چندین برابر می شود. 

 به صدای خنده ی بچه ها گوش بسپار،و به صدای دردناک  

گریستنشان،تا بدانی که این،سخنی چندان پریشان نیست. 

 عزیز من! 

 این بیمار کودک صفت خانه ی خویش را از یاد مران! 

 من،محتاج آن لحظه های دلنشین لبخندم -لبخندی در قلب-  

علی رغم همه چیز. 

                                                                                     نادر ابراهیمی 

 *برای دونستن بیشتر از نادر ابراهیمی,اینجا کلیک کنین.

 *اول راهنمایی بودم که اولین رمان زندگیم رو خوندم!رمانی خارجی.بعد از

هشتمین رمان خارجی بود که اول بار رمانی ایرانی به دلم نشست!

از مرحوم نادری(متاسفانه هر چی فک کردم اسمش یادم نیومد که این جا

بنویسم!)

 *و این شد سرآغاز آشنایی من با رمان های ایرانی!

 *این چهل نامه ی مرحوم ابراهیمی به همسرش,هر نامه ش,خودش کتابی

جداگونه ست و قابل تدریس در دانشگاه!